Sa wakas, nagkaroon din ng oras para i-update itong blog ko. Humigit kumulang walong buwan ko rin itong hindi nabisita. Masyado lang naging busy(hehe). Anyway, sa walong buwan na yun, masyadong maraming bagay ang nangyari yung iba nga limot ko na. Sayang at hindi ko yun nailagay dito. Pero kapag naalala ko po ung iba, i-popost ko yun dito.
Sa ngaun, kaya ko naisip na tumambay dito dahil sa kaasaran ko sa mga tao sa paligid! Lalo na doon sa isang taong masyadong nagpapa-awa. Imagine, sa loob ng walong buwan grabe ang pagkainis ko sa kanya, as in! At araw-araw pa ung lumalala. Alam nyo ung pakiramdam na kung pwede pa lang manakit ng kapwa eh matagal ko ng ginawa. Pasensya na, grabe lang talaga ang inis ko and this is my way of somehow getting rid a little of my irritation.
It starts in a very simple situation. Let me tell you the history of this vexation. Asa canteen kami nun at ang napapagusapan ay sahod kasi that time, eh malapit na ang sahod. Sabi nitong "HL" na 'to (kayo na bahala kung ano magiging meaning sa inyo ng HL na yan, basta sakin yun na yun.ahaha). Sabi nya, "Wow, 22 nanaman pla magsasahod na, I know my additional payment nanaman ako." Sa amin kasi every 22nd of the month eh my additional renumeration na matatanggap and isang empleyado as his/her means of INCREASING OUTPUT. Ipagdidiinan ko talaga and words na "INCREASING OUTPUT"(hehe). Sabi kasi nya almost every month nakakatanggap sya nun. So lahat kami sa table natahimik pagkasabi nya nun. Napag-isip kami kung bakit siya laging meron? Hindi naman sa nakafeel kami na maging isang "green-eyed", Kasi naman, we know all our capabilities. Kung iisipin nga she's not really deserving for that kind of positive reinforcement noh! Why? Kasi sa lahat ng bagay eh huli sya, from having the power to produce and the caliber of her work is not that fair. Pero tanong namin bakit sya?
Porke ba wala syang absent? Porke ba pagsinabihan siyang please render extra time? In short pagiging masunurin, yun ba ang nagiging basehan kaya siya every month meron ng extrang yun? Ganun din naman kami eh. So what's the real reason ba behind all of this? Kaya eto ngaun, grabe talaga pagkainis ko sa kanya. Ang manhid-manhid pa, dami na naasar sa kanya, tapos sa kanya, wala lng. Hay naku kung pwede lang talaga tirisin sya ng pino-pinong, ginawa ko na. Minsan pa nga nakakuha xa ng kakampi c ting pating, isa rin yung epal. Talo ba ang bakla, masyadong madamdamin, iimik tapos biglang hindi, talo pa ang nagmemenopause.
WARNING: Folks, pardon me for what I'm writing on here, if you don't like this article please do not continue to read.

Opps teka, teka lang ang puso ko mejo humihigpit na, let me inhale and exhale. Hay naku kung laging ganito talaga ang iisipin mo tatanda ka bigla. Anyway, makakaasa ka HL na patuloy kang makakatanggap ng mga salita mula sa akin. So better kasi accept mo sa sarili mo you're not deserving for any of the benefit you're receiving. Ang kapal mo naman talagang tanggapin lahat ng iyan kahit na alam mong kahit sarili mo dinadaya mo! Mabuti na lang at paalis na c ting, mawawala na ang isa pang epal...hahaha!
Well, my nalaman ako at ngaung umaga lang ha, may nakita ako evaluation for the second quarter, attitude ko towards co-employee is 1%!hahaha, 3% is the highest, I'm the lowest. Well, bakit ayaw nila ng prangka? Mas okay na sa akin ang mababang evaluation kesa makiplastican sa mga taong ayoko at feel ko rin naman na ayaw sa akin! Mas diko maaatim na makisalamuha sa kanila, nakakapangilabot! LOL...
Oh well, hanggang dito na lang muna baka ma-ban na itong blog ko. Ito lang talaga ang araw na natiempuhan na super badtrip ako. Somehow nakakatulong talaga pagnailalabas ang kainisan kahit sa ganitong paraan.